|
Una famosa sentor de cambajon rostit, un garçon de café mal embocat a soat – tot
exprès per vos descunhar – un aviator zelat mai portat a la javà qu’a l’envòl immediat,
lo « Village du Bournat » fai sang de nòu dins un ambient de teatre de
carrièra gràcia als « Bouffons Volants » que a partir de d’ara enavant
bòtan lo fuòc al bornhon.
|
LO DOÇ VERTIGE DE L’ABELHA
Rapelarem per los capleugièrs que lo bornat es un mot occitan que vòl dire "la ruche".
Aquò’s lo nom que pòrta l’associacion felibrenca de Periguërs, « Lo Bornat
dau Perigòrd », eissida del movement dels poètas occitans, los felibres, tals
que los a imaginats l’autor provençal Frederic Mistral vèrs 1900. Lo "Village du
Bournat" a Albuga es un parc a tèma - la vita paísana en Perigòrd i a un sègle –
onte l’òm pòt veire a l’òbra los còrs de mestièr d’autres còps. Laidonc, la noveutat
aquò’s precisament que s’agirà pus solament de veire aquels "vilatgés" far per la
parada los gèstes de totjorn mas ben d’entrar dins una comunautat que aurà tornat
inventar son autonomia gràcia a las receptas de i a cent ans. De mai, la novèla
equipa que baileja lo « Village du Bournat », la societat « in situ »
fondada per Laurenç Delbos e Laurenç Bernat a lo projècte de nos far viure la Bèla
Epòca en nos la far saborar gràcia als plats rustiques e biò avant l’ora preparats
per lo champion dels banquets carolingians e mai generalament dels produits del
terraire simples e non barquetats, vòli parlar del nommat Eric Boyard, lo tresen
mosquetari del triò de chòc que reprend las retnas del « Bournat ». Un
restaurant 1900, al melhor sens del tèrme donc, dins un vertadièr vilatge e non
pus un decòr, onte quand lo ressaire de long se crebarà, aquò serà bel e ben per
bastir una ala al còr del vilatge e pas solament per far fumar sa machina a vapor.
Egalament lo faure e lo bierraire bastisson aquestes darrièrs temps una braçariá
onte riularà una d’aquelas bonas bièrras artesanalas un pauc trèblas mas garantida
sens mal de cap. Car nos i vaquí, i a dins las receptas d’autres còps pas mal de
bon sens a tornar descobrir, coma lo tesson abarit tant val dire dins la familha
o las roquilhas de lach consignadas. Basta, s’agirà non pus de raivar l’epòca mas
de la viure grandor natura en se sovenent de totas las bravas utopias que veïculava
tanben : un monde sens guèrra, de viatges al centre de la Tèrra, lo caval vapor
per nos menar vèrs las cimas. En prima, donc, lo Teatre del Vertige investís lo
« Village du Bournat » per nos far virar lo cap en tot nos lo tornar botar
sus las espatlas, e aquò’s pas tant aisat coma zo pareis, tota aquela prima e aquel
estiu.
Sophie Cattoire
|
